کانابیدیول برای سندروم لنوکس-گاستوت: تشنج کمتر ، افزایش خطر ترومبوسیتوپنی

دو آنالیز کانابیدیول (CBD) که برای کاهش حملات تشنجی در سندرم لنوکس استفاده شده است ، نشان داده است که این فرمول به عنوان یک روش درمانی اضافی در کاهش تشنج تا 3 سال موثر است اما می تواند باعث افت پلاکت های خونی در کودکان تحت درمان با اسید والپروئیک شود.
در اجلاس مشترک CNS-ICNA 2020 ، که عملاً امسال برگزار شد ،دکتر آنول پاتل ، استادیار اطفال بالینی و مغز و اعصاب در دانشگاه ایالتی اوهایو ،نتایج گزارش 156هفته ای از یک مطالعه تحقیقاتی به نام GWPCARE5 که نشان داد بیماران مبتلا به سندرم لنوکس که از اپی دیولکس استفاده می کنند ، 60٪ یا بیشتر کاهش متوسط در تشنجات خود دارند را ارائه نمود. اپی دیولکس ، نوعی کانابیدیول بسیار خالص شده میباشد که توسط سازمان غذا و دارو در سال 2018 برای سندرم لنوکس و دراوت( Dravet ) تأیید شد.
در یک ارائه جداگانه ،دکتر نانسی مک نامارا استادیار در بیمارستان کودکان CS Mott در دانشگاه میشیگان ، گفت پس از شروع درمان، بیش از یک سوم بیمارانی که هم اپیدولیکس و هم اسید والپروئیک (VPA) مصرف می کنند ، به ترومبوسیتوپنی مبتلا شده اند.
دانیل فریدمن ، دکتر ، متخصص صرع در دانشگاه نیویورک که در مورد اثرات کانابیدیول در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم تحقیق کرده است ، گفت: “این مطالعات نشان می دهد ، در حالی که کانابیدیول خالص ، اثرات ماندگاری بر کنترل تشنجات در کودکان و بزرگسالان مبتلا به سندرم لنوکس دارد ، مانند همه درمانهای دارویی دیگر با خطراتی همراه میباشد که توجه و نظارت کامل توسط پزشکان متخصص را نیازمند میباشد.
این مطالعه شامل 366 بیمار بود که در دو آزمایش بالینی قبلی شرکت کرده بودند. پاتل گفت ، به آنها دوزهای متفاوتی از کانابیدیول در طول 2 هفته با 20 میلی گرم در کیلوگرم به عنوان دوز هدف داده شد. کلوبازام ، والپروات ، لاموتریژین ، لووتیراستام و روفینامید متداول ترین روش های درمانی همزمان بودند. پاتل گفت ، در هفته های 145-156 ، 67٪ بیماران 50٪ یا بیشتر کاهش حملات تشنجی ، 44٪ از بیماران 75٪ یا بیشتر کاهش حملات تشنجی و 9٪ کلاً تشنجات را متوقف کرده اند.
پاتل گفت: درمان کانابیدیول دارای مشخصات ایمنی مشابه آنچه در آزمایشات بالینی تصادفی کامل والدین مشاهده شد ، بود.کاهش مداوم حملات افتادن و تشنجات تا 156 هفته پیگیری مشاهده شد. بنابراین این نتایج نشان دهنده مزایای بالقوه طولانی مدت درمان کانابیدیول برای بیماران مبتلا به سندروم لنوکس است زیرا مربوط به کاهش تشنجات آنها است.
وی خاطرنشان کرد ،عوارض جانبی در این تجزیه و تحلیل مشابه آزمایشات بالینی قبلی است. سه عارضه جانبی شایع اسهال (38٪) ، تشنج (38٪) و تب (34٪) بودند ، اما درصد بالایی از این عوارض جانبی طی پیگیری برطرف شدند: به ترتیب 78٪ ، 80٪ و 96٪
پاتل همچنین خاطرنشان کرد که 31٪ بیماران دارای آنزیمهای کبدی بالا (آلانین آمینوترانسفراز یا آسپارتات آمینوترانسفراز) بودند ، اما بیشتر این بیماران – 78 نفر از 113 نفر ، یا 69٪ – تحت درمان با والپروات همزمان بودند. وی گفت: نکته مهم ، هیچ بیماری معیارهای استاندارد آسیب شدید کبدی ناشی از دارو را نداشت ، که به عنوان قانون Hy’s شناخته می شود.
تحقیقات مک نامارا به تداخل کانابیدیول و والپروات پرداخته است. وی گفت: “در طی چند ماه گذشته مشاهداتی انجام داده ایم كه چندین بیمار تحت درمان اپیدوولكس دچار افت پلاکتهای خونی شده اند كه برخی از آنها علامت دار بودند.علائم شامل وجود خون در ادرار ، کبودی و خونریزی از لثه بود.
از 83 بیمار مبتلا به سندروم لنوکس از ژانویه تا آگوست 2019 که تحت درمان با کانابیدیول بودند، 9 نفر (11٪) دچار ترومبوسیتوپنی شدند. وی گفت: همه این بیماران تحت درمان با والپروات همزمان بودند و هیچ بیماری با کانابیدیول بدون والپروات دچارافت پلاکت های خونی نشده است. در کل ، 23 بیمار والپروات با کانابیدیول مصرف می کردند. چهار مورد از نه مورد علامت دار بود.
مک نامارا خاطرنشان کرد: افت پلاکت های خونی در همه بیماران با کاهش دارو برگشت پذیر بوده و یک بیمار خودبه خود و بدون مداخله بهبود یافت.
این یافته مهمی بود زیرا این چیزی نبود که قبل از تأیید FDA از آزمایشات بالینی بیرون آمده باشد.این نیاز به نظارت دقیق تری بر بیمارانی که از قبل تحت درمان با والپروات هستند بوده وبهتر هست چک تست های کبدی و شمارش کامل خون درابتدای شروع مصرف و سپس در 1 ، 3 و 6 ماه پس از شروع مصرف انجام داد زیرا بیشتر بیمارانی که پلاکت کم دارند در مدت 3 ماه پس از شروع مصرف کانابیدیول بوده است.
وی محدودیت های مطالعه تک مرکز را تأیید کرد. وی در مصاحبه ای گفت: “تحقیقات آینده باید با گروه های بزرگتر با آزمایشگاه های نظارت استاندارد انجام شود.”