تا همین اواخر ، مطالعات نشان می داد که زنان مبتلا به صرع ممکن است مشکلات باروری بیشتری داشته باشند. اما تحقیقات جدید نشان می دهد ، در صورتی که سابقه ناباروری قبلی وجود داشته باشد ، یا بیماری پزشکی متفاوتی داشته باشد که بتواند روی باروری تأثیر بگذارد ، احتمال باردار شدن مانند زنانی است که صرع ندارند.
اگر یک یا هر دو والدین مبتلا به صرع باشند یا تشنج والدین در اوایل زندگی آغاز شده باشد ، خطر داشتن فرزند مبتلا به صرع بیشتر است. در حالی که صرع می تواند بارداری را تحت تأثیر قرار دهد ، با مراقبت های پزشکی مناسب ، بیش از 90٪ از زنان مبتلا به صرع می توانند انتظار بارداری ایمن و کودک سالم را داشته باشند.
فنوباربیتال تنها دارویی است که با افزایش خطر ناباروری همراه است. فنوباربیتال و برخی دیگر از داروهای صرع قدیمی ، مانند کاربامازپین (Carbatrol ، Tegretol) ، آنزیم های کبدی را القا می کنند که بر سطح استروژن و سایر هورمون های تولید مثل در خون تأثیر می گذارد.
تشنج می تواند خطرناک باشد ، اما بسیاری از مادرانی که در دوران بارداری تشنج می کنند نوزادان سالم به دنیا می اورند.
در زنان ، صرع ممکن است منجر به ناهنجاری در سطح استروژن و آندروژن شود. زنان مبتلا به صرع ممکن است به سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) ، اختلال چرخه های تخمک گذاری و اختلالات قاعدگی مبتلا شوند. در مردان ، صرع ممکن است باعث اختلال در تنظیم هورمون جنسی شود و بر اسپرماتوژنز تأثیر بگذارد. مردان مبتلا به صرع نیز ممکن است از اختلال عملکرد جنسی رنج ببرند.
داروهای ضد صرع اثرات سوئی بر غدد درون ریز محیطی دارند ، بر بیوسنتز و اتصال پروتئین هورمون ها تأثیر می گذارند ، از فعالیت زیستی هورمون های جنسی سرم می کاهند و منجر به اختلالات غدد درون ریز ثانویه در ارتباط با تغییر در وزن بدن و حساسیت به انسولین می شوند. اسید والپروئیک (VPA) اولین داروی ضد صرع شناخته شده ای بود که به طور بالقوه به دلیل تغییرات متابولیکی و افزایش وزن باعث مشکلات متابولیک می شود. زنانی که از VPA استفاده می کنند ممکن است دچار سندرم تخمدان با کیستهای متعدد شوند ، در حالی که مردان ممکن است ناهنجاری اسپرم و یا اختلال عملکرد جنسی داشته باشند. داروهای ضدتشنج القا کننده آنزیم کبد نیز ممکن است باعث اختلالات قاعدگی و جنسی در زنان و اختلال عملکرد جنسی در مردان شود. داروهای ضد تشنج جدید بسیار ایمن تر هستند اما مطالعات نشان می دهد که کاهش میل جنسی و اختلال نعوظ محتمل است .
پیشگیری از بارداری موثر برای زنان مبتلا به صرع مهم است زیرا به آنها فرصت می دهد تا بارداری را برای بهینه سازی نتایج بارداری مادر و جنین برنامه ریزی کنند. بیش از 50٪ بارداری ها در زنان مبتلا به صرع ، برنامه ریزی نشده است. متخصص مغز و اعصاب بایستی در مورد روشهای موثر پیشگیری از بارداری و تعامل بالقوه بین داروهای ضدتشنج و پیشگیری از بارداری با بیماران مبتلا به صرع گفتگو نماید. چنین بحثی می تواند احتمال بارداری برنامه ریزی شده را افزایش دهد و نتایج بارداری را برای مادران و فرزندان بهبود بخشد. انواع مختلفی از پیشگیری از بارداری موجوداست. بیشتر زنان مبتلا به صرع به درمان هورمونی ترکیبی استروژن / پروژسترون اعتماد می کنند. فواید این ترکیب هورمون ها شامل درمان آکنه ، دیسمنوره ، سندرم تخمدان پلی کیستیک ، آندومتریوز و ناباروری است. فرمولاسیون ترکیبی استروژن / پروژسترون دارای فعل و انفعالات دو طرفه بالقوه با داروهای ضدتشنج است .
داروهای ضد صرع که باعث القا آنزیم های سیتوکروم P450 می شوند باعث افزایش متابولیسم استروئیدهای پیشگیری از بارداری می شوند و در نتیجه باعث کاهش اثر آنها می شوند. کاربامازپین ، فلبامات ، اکسکاربازپین ، فنوباربیتال ، فنی توئین ، پریمیدون و روفینامید همگی سیستم آنزیمی سیتوکروم P450 را القا می کنند. برای خانمهایی که داروهای ضد تشنج تجویز می شود و آنزیم P450 را القا می کنند که از روش ترکیبی هورمونی جلوگیری از بارداری استفاده می کنند ، استفاده از داروی پیشگیری از بارداری دوم توصیه می شود. این روش دوگانه نامیده می شود و ممکن است افزودن یک روش مانع باشد. آماده سازی هورمون با حداقل 35 میکروگرم اتینیل استرادیول برای زنانی که AEDs ناشی از آنزیم P450 مصرف می کنند توصیه می شود. آنها نباید به پیشگیری از بارداری هورمونی فقط با پروژسترون اعتماد کنند ، زیرا این AED ها متابولیسم پروژسترون را افزایش می دهند.
تأثیر داروهای ضد صرع بر پیشگیری از بارداری
زنان مبتلا به صرع نباید از حامله شدن منصرف شوند زیرا احتمال داشتن یک کودک سالم بسیار زیاد است. با این حال ، در چنین زنانی ، مشاوره اولیه و فردی در مورد بارداری و جلوگیری از بارداری ضروری است. در حالت ایده آل ، بارداری باید برنامه ریزی شود ، اسید فولیک (5 میلی گرم در روز) داده شود و داروی ضد صرع (AED) قبل از بارداری بهینه سازی شود تا اطمینان حاصل شود که کمترین دوز کنترل کننده حملات تشنج چه مقدار می باشد. هنگام شروع AEDs در یک زن در سنین باروری ، مناسب ترین دارو برای نوع تشنج باید انتخاب شود ، ترجیح این است که والپروات تجویز نگردد ، زیرا احتمال افزایش ناهنجاری های جنین وجود دارد ، اگر عوامل موثر برای پیدایش یک سندرم معین در زنانی که هنگام مصرف AED باردار می شوند ، وجود داشته باشد نظارت بر جنین باید شامل سونوگرافی با وضوح بالا قبل از هفته 20 و اندازه گیری میزان آلفا-فتوپروتئین سرم باشد. آمنیوسنتز به طور معمول انجام نمی شود . اندازه گیری غلظت خون AEDs می تواند برای اطمینان از کمترین دوز نگهدارنده ممکن استفاده شود ، به ویژه برای داروهایی که سوخت و ساز و فارماکو دینامیک آنها ممکن است در دوران بارداری تغییر کند. شیردهی نیز باید مورد تشویق قرار گیرد .
منابع
- Frances Knapp, Alison M. Pack. Reproductive Issues and Epilepsy. Guiding patients through contraceptive choices, prepregnancy planning, and pregnancy improves pregnancy outcomes.
- Sofia Markoula, Eleftheria Siarava, Anna Keramida, Dimitrios Chatzistefanidis, Ioannis Georgiou. Reproductive health in patients with epilepsy
- Tettenborn B. Management of epilepsy in women of childbearing age: practical recommendations. CNS Drugs. 2006;20(5):373-87. doi: 10.2165/00023210-200620050-00003. PMID: 16696578.
