پیش آگهی بیماران پس از جراحی صرع لوب گیجگاهی

جراحی صرع یک روش جراحی مغز و اعصاب است که در آن ناحیه ای از مغز که کانون تشنج است برداشته می شود یا ارتباط آن با سایر نواحی مغز قطع می شود. هدف از جراحی صرع، توقف کامل تشنج ها یا کاهش قابل توجه تعداد آن ها است. تقریباً ۶۰ درصد از کل مبتلایان به صرع دچار صرع کانونی هستند. در حدود ۲۰ تا ۳۰ درصد این بیماران، حملات تشنج با داروهای ضد صرع رایج کنترل نمی شود و چنین بیمارانی کاندیداهای بالقوه جراحی صرع هستند.
به طور کلی، جراحی در بیمارانی در نظر گرفته می شود که تشنج با تجویز دو داروی مختلف ضد صرع به مدت کافی، کنترل نشده باشد. جراحی صرع برای بیش از یک قرن انجام شده است اما استفاده از آن در دهه 1980 و 1990 به طرز چشمگیری افزایش یافته است که نشان دهنده کارایی آن در بیماران خاص مبتلا به صرع است.
اسکلروز مزیال تمپورال (MTS) شایع ترین علت جراحی صرع در بزرگسالان است که 75٪ از موارد جراحی صرع در بزرگسالان را شامل می شود.
در بزرگسالان، متداول ترین روش جراحی برای صرع لوب تمپورال (TLE) شامل جراحی قسمت مدیال لوب تمپورال است که یا به روش  آمیگدالوهیپوکامپکتومی (برداشتن هسته آمیگدال، هیپوکامپ و شکنج پاراهیپوکامپ مجاور) یا لوبکتومی تمپورال قدامی انجام می شود که در آن علاوه بر قسمت های فوق، بخشی از شکنج های گیجگاهی قدامی، تحتانی و میانی (۳ تا ۴ سانتی متر از نوک تمپورال) نیز برداشته می شود.
در کودکان، دیسپلازی فوکال قشر مغز (FCD) و تومورها، شایع ترین علل جراحی صرع تمپورال هستند و پس از آن اختلالات عصبی-پوستی (به عنوان مثال توبروز اسکلروز یا سندرم استورج وبر)، سندرم های نیمکره ای (سندرم راسموسن، همی مگالنسفالی)، انسفالوپاتی صرعی حول و حوش تولد، هامارتوم هیپوتالاموس و اسکلروز مزیال تمپورال از علل دیگر هستند.
جراحی صرع در کودکان اغلب شامل برداشتن ضایعاتی مانند ناهنجاری های رشد قشر مغزی، هامارتوم یا تومورها است.
در یک کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده برای مقایسه اثرات جراحی صرع با درمان پزشکی، محققان دریافتند که در پایان یک سال، در ۵۸ درصد از بیماران گروه جراحی تشنج های ناتوان کننده متوقف شده بود و تنها ۱۰ تا ۱۵ درصد بهبود چشمگیری نداشتند در حالیکه در گروه درمان دارویی فقط در ۸ درصد بیماران تشنج های شدید و ناتوان کننده متوقف شده بود. این مطالعه همچنین نشان داد که کیفیت زندگی در یک سال در گروه جراحی به طور قابل توجهی نسبت به گروه درمان دارویی بهبود یافته بود.
در جراحی صرع تمپورال کودکان ۱۳ تا ۴۰ درصد، مبتلا به اسکلروز مزیال تمپورال بودند که بیشترشان در سن نوجوانی بودند. میزان بهبود تشنج شبیه به بزرگسالان بود، یعنی ۵۸ تا ۷۸ درصد. در مورد صرع های قسمت جانبی لوب تمپورال (نئوکورتیکال)، میزان بهبودی پس از جراحی از ۵۹ درصد تا ۷۰ درصد متغیر بود‌. 
فاکتورهای پیش بینی کننده بهبود تشنج شامل وجود ضایعه کانونی در MRI، برداشتن کامل ضایعه، شواهد تشنج لوکالیزه در نوار مغز و عدم وجود تشنج های تونیک و کلونیک در بیمار بود (تشنج ها صرفا کانونی باشند).