بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون چیست؟ 

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیشرونده است.  اولین علائم  این بیماری مشکلات حرکتی است. حرکات روان و هماهنگ عضلات بدن توسط دوپامین که ماده ای در مغز است امکان پذیر می شود.  دوپامین در قسمتی از مغز به نام “ماده سیاه” (substantia nigra)تولید می شود.

 در پارکینسون ، سلولهای ماده سیاه به تدریج می میرند.  هنگامی که این اتفاق می افتد ، سطح دوپامین کاهش می یابد.  با کاهش 60 تا 80 درصدی ، علائم بیماری پارکینسون ظاهر می شود.

علائم پارکینسون

برخی از علائم اولیه پارکینسون می توانند چندین سال قبل از بروز مشکلات حرکتی شروع شوند. این علائم اولیه عبارتند از:

• کاهش توانایی بویایی (آنوسمی)
• یبوست
• دست خط کوچک  و نامنظم
• تغییر صدا
• حالت خمیده

چهار مشکل حرکتی عمده که در این بیماران مشاهده می شود:

• لرزش (لرزش در حالت استراحت)
• حرکات آهسته
• سفتی بازوها ، پاها و تنه
• مشکلات مربوط به تعادل و تمایل به سقوط

علائم ثانویه عبارتند از:

• حالت بی روح صورت
• گرایش به گیر کردن هنگام راه رفتن
• صدای خفه و کم حجم
• کاهش پلک زدن و بلع
• گرایش به سمت عقب افتادن
• کاهش تکان خوردن دست هنگام راه رفتن
• راه رفتن پارکینسون ، که عبارت است از گام های نامنظم در هنگام راه رفتن

سایر علائم مرتبط ممکن است شامل موارد زیر نیز باشد:

تکه های پوسته پوسته سفید یا زرد در قسمت های چرب پوست ، که به عنوان درماتیت سبوره یا seborrheic dermatitis شناخته می شود.

• افزایش خطر ملانوم ، یک نوع جدی سرطان پوست
• اختلالات خواب از جمله رویاهای واضح و روشن ، صحبت کردن و حرکت در هنگام خواب
• افسردگی
• اضطراب
• توهم
• روان پریشی
• مشکلات مربوط به توجه و حافظه
• مشکل در روابط بصری مکانی

علائم اولیه بیماری پارکینسون ممکن است ناشناخته باقی بمانند. بدن شما احتمالا سالها قبل از شروع مشکلات حرکتی با این علائم هشدار دهنده ، شما را در مورد اختلال حرکتی آگاه می کند.

علل بیماری پارکینسون

علت دقیق بیماری پارکینسون مشخص نیست.  ممکن است عوامل ژنتیکی و محیطی دخالت داشته باشند.  برخی از دانشمندان معتقدند که ویروس ها هم می توانند باعث ابتلا به پارکینسون شوند.

 سطوح پایین دوپامین و نوراپی نفرین (ماده ای که دوپامین را تنظیم می کند) با بیماری پارکینسون مرتبط است.

 پروتئین های غیر طبیعی به نام اجسام لوی (Lewy)نیز در مغز افراد مبتلا به پارکینسون یافت شده است.  دانشمندان نمی دانند که اجسام Lewy در توسعه پارکینسون چه نقشی دارند.

در حالی که هیچ علت شناخته شده ای وجود ندارد ، تحقیقات نشان داده اند که در گروه هایی از افراد، احتمال بیشتری برای ابتلا به این بیماری وجود دارد  ، که این گروه ها شامل موارد زیر است:

• جنسیت: مردان یک و نیم برابر بیشتر از زنان در معرض ابتلا به پارکینسون هستند.
• نژاد:  بر اساس تحقیقات ، شیوع پارکینسون در افراد سفید پوست در مقایسه با سیاه پوستان یا آسیایی ها بیشتر است.  موقعیت جغرافیایی ممکن است یکی از دلایل این خطر بیشتر باشد.
• سن:  بیماری پارکینسون معمولاً بین 50 تا 60 سال ظاهر می شود.  این بیماری فقط در چهار درصد موارد قبل از 40 سالگی رخ می دهد.
• سابقه خانوادگی: افرادی که اعضای خانواده نزدیکشان مبتلا به پارکینسون هستند بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند.
• سموم:  قرار گرفتن در معرض برخی سموم ممکن است خطر ابتلا به پارکینسون را افزایش دهد.
• آسیب سر: افرادی که دچار آسیب های سر می شوند ، بیشتر در معرض ابتلا به پارکینسون هستند.

 هر سال ، محققان در تلاش هستند تا بفهمند چرا افراد مبتلا به پارکینسون می شوند.  

درمان بیماری پارکینسون

درمان پارکینسون متکی بر موارد زیر است:

• تغییر سبک زندگی
• داروها
• روش های درمانی

استراحت کافی ، ورزش و رژیم متعادل مهم است.  گفتاردرمانی ، کاردرمانی و فیزیوتراپی نیز می توانند به بهبود ارتباطات فرد و توانایی مراقبت از خود کمک کنند.

 تقریباً در همه موارد ، دارو برای کمک به مدیریت علائم جسمی و روانی مورد نیاز است.

داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری پارکینسون

تعدادی از داروهای مختلف را می توان برای درمان پارکینسون استفاده کرد.

لوودوپا

لوودوپا (levodopa) رایج ترین درمان پارکینسون است  که به تجدید دوپامین کمک می کند.

حدود 75 درصد بیماران به لوودوپا پاسخ می دهند ، اما همه علائم بهبود نمی یابند.  لوودوپا به طور کلی همراه با کاربیدوپا(carbidopa) تجویز می شود.

کاربی دوپا تجزیه لوودوپا را به تاخیر می اندازد که این به نوبه خود در دسترس بودن لوودوپا را در سد خونی مغزی  افزایش می دهد.

آگونیست های دوپامین

آگونیست های دوپامین می توانند عملکرد دوپامین را در مغز تقلید کنند.  آنها کمتر از لوودوپا مؤثر هستند ، اما هنگامی که لوودوپا کمتر تأثیرگذار است ، می توانند به عنوان داروهای کمکی مفید باشند.

داروهای این گروه شامل بروموکریپتین bromocriptine، پرامیپکسول pramipexole و روپینیرول ropinirole هستند.

آنتی کولینرژیک ها

داروهای آنتی کولینرژیک برای مسدود کردن سیستم عصبی پاراسمپاتیک استفاده می شوند.  آنها می توانند به عدم انعطاف پذیری کمک کنند.

بنزتروپین Benztropine  (کوگنتین) و تری هگزی فنیدیل trihexyphenidyl   آنتی کولینرژیک هایی هستند که برای درمان پارکینسون استفاده می شوند.

آمانتادین

آمانتادین (Symmetrel) را میتوان همراه با کاربی دوپا-لوودوپا استفاده کرد.  این یک داروی مسدود کننده گلوتامات (NMDA) است.  این دارو برای حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) که از عوارض جانبی لوودوپا هستند، تسکین کوتاه مدت می دهد.

مهار کننده های COMT

مهار کننده های Catechol O-methyltransferase (COMT) اثر لوودوپا را طولانی می کنند.  Entacapone (Comtan) و tolcapone (Tasmar)   نمونه هایی از مهار کننده های COMT هستند.

تولکاپون می تواند باعث آسیب کبدی شود و معمولاً برای افرادی که به درمانهای دیگر پاسخ نمی دهند استفاده می شود.

انتاکاپون باعث آسیب کبدی نمی شود.

Stalevo یک داروی ترکیبی از ectacapone و carbidopa-levodopa در یک قرص است.

مهار کننده های MAO-B

مهار کننده های MAO-B آنزیم مونوآمین اکسیداز B را مهار می کنند. این آنزیم دوپامین را در مغز تجزیه می کند.  Selegiline (Eldepryl)  و  rasagiline (Azilect) نمونه هایی از مهار کننده های MAO-B هستند.

قبل از مصرف هرگونه داروی دیگر همراه با مهارکننده های MAO-B با پزشک خود مشورت کنید.  آنها می توانند با بسیاری از داروها تداخل داشته باشند ، از جمله:

•  داروهای ضد افسردگی
•  سیپروفلوکساسین
•  مخمر St. John’s
•  بعضی از داروهای تسکین دهنده 

با گذشت زمان ، اثربخشی داروهای پارکینسون کاهش می یابد.  در مرحله دیررس پارکینسون ، عوارض جانبی برخی داروها ممکن است از مزایای آن بیشتر باشد.  با این حال ، آنها هنوز هم می توانند به اندازه کافی علائم را مدیریت کنند.

جراحی پارکینسون

مداخلات جراحی مختص افرادی است که به دارو ، درمان و تغییر شیوه زندگی پاسخ نمی دهند.

دو نوع جراحی اصلی برای درمان پارکینسون استفاده می شود:

تحریک عمیق مغز

در طول تحریک عمیق مغز (DBS) ، جراحان الکترودها را در قسمتهای خاصی از مغز می کارند.  ژنراتور متصل به الکترودها پالس هایی را برای کاهش علائم ارسال می کند.

درمان با پمپ

در ژانویه 2015 ، سازمان غذا و دارو (FDA) یک درمان با پمپ به نام Duopa را تایید کرد.

این پمپ ترکیبی از لوودوپا و کاربی دوپا را ارسال می کند.  به منظور استفاده از پمپ ، پزشک باید یک عمل جراحی انجام دهد تا پمپ را در نزدیکی روده کوچک قرار دهد.

تشخیص بیماری پارکینسون

هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص پارکینسون وجود ندارد.  تشخیص بر اساس سابقه سلامتی ، معاینه فیزیکی و عصبی و همچنین بررسی علائم و نشانه ها انجام می شود.

 آزمایشات تصویربرداری ، مانند اسکن CT یا MRI ، می تواند برای رد کردن سایر شرایط استفاده شود.  همچنین ممکن است از اسکن حمل کننده دوپامین (DAT) استفاده شود.  در حالی که این آزمایشات پارکینسون را تأیید نمی کنند ، می توانند به رد سایر بیماری ها و تشخیص پزشک کمک کنند.

مراحل بیماری پارکینسون

پارکینسون یک بیماری پیشرونده است ، به این معنی که علائم این بیماری معمولاً با گذشت زمان بدتر می شوند.

 بسیاری از پزشکان از مقیاس Hoehn و Yahr برای طبقه بندی مراحل آن استفاده می کنند.  این مقیاس علائم را به پنج مرحله تقسیم می کند و به متخصصان مراقبت های بهداشتی کمک می کند تا بدانند علائم و نشانه های بیماری چگونه پیش رفته است.

مرحله ی 1

مرحله 1 پارکینسون خفیف ترین شکل آن است.  بسیار ملایم است و در واقع ، ممکن است علائم قابل توجهی را تجربه نکنید و هنوز در زندگی روزمره و کارهای شما اختلالی ایجاد نشده باشد.

اگر علائمی داشته باشید، ممکن است فقط در یک طرف بدن شما باشند.

مرحله 2

پیشرفت از مرحله 1 به مرحله 2 می تواند ماه ها یا حتی سال ها طول بکشد.  تجربه هر شخص متفاوت خواهد بود.

 در این مرحله میانی ​​، ممکن است علائمی مانند موارد زیر داشته باشید:

•  سفتی عضلات
•  لرزش
•  تغییرات در حالات صورت
•  رعشه

سفتی عضلات می تواند کارهای روزانه را پیچیده کرده و مدت زمان انجام آنها را طولانی تر کند.  با این حال ، در این مرحله بعید است که مشکلات تعادلی را تجربه کنید.

 علائم ممکن است در دو طرف بدن ظاهر شوند.  تغییرات در وضعیت ، راه رفتن و حالات صورت ممکن است بیشتر محسوس شوند.

مرحله 3

در این مرحله میانی ، علائم به نقطه عطف می رسند.  در حالی که بعید است علائم جدیدی را تجربه کنید ، ممکن است همان علائم شدیدتر شوند و باعث اختلال در کارهای روزانه شما شوند. 

حرکات به طور قابل توجهی کندتر می شوند ، که در نتیجه، فعالیت ها هم کندتر می شوند.  مسائل مربوط به تعادل نیز اهمیت بیشتری پیدا می کنند و بنابراین سقوط و افتادن بیشتر شایع می شود.  اما افراد مبتلا به پارکینسون مرحله 3 معمولاً می توانند استقلال خود را حفظ کرده و فعالیت های خود را بدون کمک زیادی انجام دهند.

مرحله 4

پیشرفت از مرحله 3 به مرحله 4 تغییرات قابل توجهی را به همراه دارد.  در این مرحله ، شما با ایستادن بدون واکر یا وسیله کمکی مشکل زیادی خواهید داشت.

واکنش ها و حرکات ماهیچه ها نیز بطور قابل توجهی کند می شوند.  زندگی به تنهایی می تواند ناامن و خطرناک باشد.

مرحله 5

در این مرحله ی پیشرفته، علائم شدید کمک های شبانه روزی را به یک ضرورت تبدیل می کند.  ایستادن ، اگر غیرممکن نباشد ، دشوار خواهد بود و به احتمال زیاد به صندلی چرخدار نیاز است.

همچنین ، در این مرحله ، افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است دچار سردرگمی ، هذیان و توهم شوند.  این عوارض بیماری در مراحل بعدی نیز می تواند شروع شود.

زوال عقل پارکینسون

زوال عقل پارکینسون یکی از عوارض بیماری پارکینسون است.  این مرحله باعث می شود که توانایی استدلال ، تفکر و حل مشکلات در افراد بیمار دچار اختلال شود.  این مرحله بسیار رایج است و 50 تا 80 درصد از مبتلایان به پارکینسون تا حدی دچار زوال عقل می شوند.

علائم زوال عقل بیماری پارکینسون عبارتند از:

•  افسردگی
•  اختلالات خواب
•  خیالبافی و توهم
•  گیجی
•  تجربه های حسی غیرواقعی
•  نوسانات خلقی
•  لکنت زبان
•  تغییر در اشتها
•  تغییرات در سطح انرژی

بیماری پارکینسون سلول های گیرنده مواد شیمیایی در مغز را از بین می برد که با گذشت زمان ، منجر به تغییرات چشمگیر و بروز علائم و عوارض می شود.

برخی افراد بیشتر در معرض ابتلا به زوال عقل بیماری پارکینسون هستند.  عوامل خطرساز این بیماری عبارتند از:

• جنسیت:  مردان بیشتر در معرض ابتلا به آن هستند.
• سن: با افزایش سن خطر ابتلا افزایش می یابد.
• اختلال شناختی موجود:  اگر قبل از تشخیص پارکینسون مشکلات حافظه و خلقی داشتید ، ممکن است خطر ابتلا به زوال عقل بیشتر باشد.
• علائم شدید پارکینسون:  اگر دچار نقص شدید حرکتی مانند سفت شدن ماهیچه ها و مشکل در راه رفتن هستید ، ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به زوال عقل بیماری پارکینسون باشید.

در حال حاضر ، هیچ درمانی برای زوال عقل بیماری پارکینسون وجود ندارد. به جای آن ، پزشک بر درمان علائم دیگر تمرکز می کند.

گاهی اوقات داروهای مورد استفاده برای انواع دیگر زوال عقل می توانند مفید باشند.

مراحل ذکر شده رایج ترین سیستم مرحله بندی پارکینسون است ، اما گاهی اوقات از سیستم های مرحله بندی دیگری نیز استفاده می شود.

وراثت پارکینسون

محققان بر این باورند که هم ژن ها و هم محیط  می توانند در ابتلا به پارکینسون نقش داشته باشند.  با این حال ، اینکه هر کدام چقدر تاثیر دارند ناشناخته است.  بیشتر موارد در افرادی رخ می دهد که سابقه خانوادگی مشخصی از این بیماری ندارند.

 موارد ارثی پارکینسون نادر است. اینکه والدین پارکینسون را به کودک منتقل کنند، غیر معمول است.

 طبق اعلام موسسه ملی بهداشت (NIH) ، تنها 15 درصد از مبتلایان به پارکینسون سابقه خانوادگی این بیماری را دارند.

آیا درمانی برای پارکینسون وجود دارد؟

در حال حاضر هیچ درمانی برای پارکینسون وجود ندارد. پارکینسون یک بیماری مزمن است که با گذشت زمان بدتر می شود.  سالانه بیش از 50،000 مورد جدید در ایالات متحده گزارش می شود.  اما ممکن است موارد بیشتری نیز وجود داشته باشد ، زیرا بیماری پارکینسون اغلب تشخیص اشتباه داده می شود.

 گزارش شده است که عوارض پارکینسون چهاردهمین عامل اصلی مرگ در ایالات متحده در سال 2016 بوده است.

پیش آگهی پارکینسون

عوارض ناشی از پارکینسون می تواند کیفیت زندگی و پیش آگهی را تا حد زیادی کاهش دهد.  به عنوان مثال ، افراد مبتلا به پارکینسون می توانند سقوط خطرناک و همچنین لخته شدن خون در ریه ها و پاها را تجربه کنند.  این عوارض می توانند کشنده باشند.

درمان مناسب  پیش آگهی  را بهبود می بخشد و طول عمر را افزایش می دهد.

 ممکن است نتوان پیشرفت پارکینسون را کند کرد ، اما می توانید بر موانع و عوارض فائق آیید تا در حد امکان کیفیت زندگی بهتری داشته باشید.

امید به زندگی ( متوسط طول عمر) و عاقبت بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون کشنده نیست، ولی عوارض ناشی از آن می تواند طول عمر افرادی که با این بیماری تشخیص داده شده اند را کوتاه کند.

در بیماران مبتلا به پارکینسون، عوارضی که تهدید کننده زندگی بیمار هستند افزایش می یابد، مانند موارد زیر:

•  سقوط
•  لخته شدن خون
•  عفونت های ریه
•  انسداد در ریه ها

این  عوارض می توانند باعث مشکلات جدی سلامت شوند و حتی می توانند کشنده باشند.

مشخص نیست که بیمار مبتلا به پارکینسون چقدر طول عمر افراد را کاهش می دهد.  یک مطالعه، میزان زنده ماندن 6 ساله ی حدود 140000 بیمار پارکینسون را بررسی کرد.  در این بازه 6 ساله ، 64 درصد از مبتلایان به پارکینسون فوت کردند.

علاوه بر این ، این مطالعه نشان داد که 70 درصد افراد، در طول دوره مطالعه، مبتلا به زوال عقل بیماری پارکینسون تشخیص داده شدند که این افراد میزان بقای کمتری داشتند.

تمرینات ورزشی برای پارکینسون

بیماری پارکینسون اغلب باعث ایجاد مشکل در فعالیت های روزانه می شود.  اما تمرینات بسیار ساده و حرکات کششی ممکن است به شما در حرکت و ایمن تر راه رفتن کمک کند.

برای بهبود راه رفتن:

•  با احتیاط راه بروید.
•  خودتان را آرام کنید – سعی کنید خیلی سریع حرکت نکنید.
•  اجازه دهید ابتدا پاشنه پا به زمین برخورد کند.
•  وضعیت خود را بررسی کنید و صاف بایستید.  این به شما کمک می کند تا کمتر حرکت نامنظم داشته باشید.

برای جلوگیری از افتادن:

•  به عقب راه نروید.
•  سعی کنید هنگام راه رفتن وسایل را حمل نکنید.
•  سعی کنید از خم شدن و کشیدن خود خودداری کنید.
•  برای چرخیدن ، یک دور برگشتی بزنید.  روی پاشنه  خود حرکت نکنید.
•  تمام خطرات احتمالی مکان های شلوغ در خانه را از بین ببرید، مانند فرش هایی که باعث افتادن شما می شوند.

هنگام لباس پوشیدن:

•  به خودتان زمان زیادی بدهید تا آماده شوید.  از عجله خودداری کنید.
•  لباس هایی را انتخاب کنید که به راحتی پوشیده شوند و در بیایند.
•  سعی کنید از اتصال دهنده های قلاب-حلقه به جای دکمه استفاده کنید.
•  سعی کنید شلوار و دامن هایی با بند کمر الاستیک بپوشید زیرا راحت تر از دکمه ها و زیپ ها هستند.

 یوگا از حرکات ماهیچه ای هدفمند برای عضله سازی ، افزایش تحرک و بهبود انعطاف پذیری استفاده می کند.  افراد مبتلا به پارکینسون احتمالا متوجه  می شوند که یوگا حتی می تواند به کنترل لرزش در برخی از اندام های آسیب دیده کمک  کند.  

رژیم غذایی پارکینسون

برای افرادی که مبتلا به پارکینسون تشخیص داده می شوند ، رژیم غذایی می تواند نقش مهمی در زندگی روزمره داشته باشد.  در حالی که رژیم غذایی باعث درمان یا جلوگیری از پیشرفت بیماری نمی شود ، اما می تواند تأثیرات قابل توجهی داشته باشد.

 پارکینسون نتیجه کاهش سطح دوپامین در مغز است.  ممکن است بتوانید سطح این هورمون را به طور طبیعی با غذا افزایش دهید.

 به همین ترتیب ، یک رژیم غذایی متعادل و غنی که بر مواد مغذی خاصی تمرکز دارد ، می تواند به کاهش برخی علائم و جلوگیری از پیشرفت بیماری کمک کند.  این غذاها عبارتند از:

آنتی اکسیدان ها: غذاهای سرشار از این مواد، می توانند از استرس اکسیداتیو و آسیب به مغز جلوگیری کنند.  غذاهای غنی از آنتی اکسیدان شامل آجیل ، انواع توت ها و سبزیجات خانواده بادمجان هستند.

باقلا: این لوبیا سبز آهکی حاوی لوودوپا است، همان ماده ای که در برخی از داروهای پارکینسون استفاده می شود.

امگا 3: این چربی های سالم  در قلب و مغز ماهی سالمون ، صدف ، دانه کتان و برخی لوبیاها وجود دارند که می توانند به محافظت از مغز در برابر آسیب کمک کنند.

علاوه بر خوردن بیشتر این غذاهای مفید ، بهتر است از لبنیات و چربی اشباع شده پرهیز کنید.  این گروه های غذایی ممکن است خطر ابتلا به پارکینسون را افزایش داده یا روند پیشرفت آن را تسریع کنند.

پارکینسون و دوپامین

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی است و بر نورونهای تولید کننده دوپامین (دوپامینرژیک) در مغز تأثیر می گذارد.  دوپامین یک ماده شیمیایی مغز و انتقال دهنده عصبی است که به ارسال سیگنال های الکتریکی به اطراف مغز و در طول بدن کمک می کند.

این بیماری مانع تولید دوپامین از این سلول ها می شود و در استفاده مغز از دوپامین اختلال ایجاد می کند.  با گذشت زمان ، سلول ها به طور کامل می میرند.  کاهش دوپامین اغلب تدریجی است.  به همین دلیل است که علائم پیشرفت می کنند یا به تدریج بدتر می شوند.

بسیاری از داروهای پارکینسون داروهای دوپامینرژیک هستند.  هدف آنها افزایش سطح دوپامین یا تأثیرگذاری بیشتر آن بر روی مغز است.

تفاوت پارکینسون در مقابل ام اس

در نگاه اول ، بیماری پارکینسون و بیماری ام اس (MS) بسیار شبیه به نظر می رسند.  هر دو بر سیستم عصبی مرکزی تاثیر می گذارند و می توانند علائم مشابه بسیاری را ایجاد کنند.

این علائم شامل موارد زیر هستند:

•  لرزش
•  لکنت زبان
•  عدم تعادل و بی ثباتی
•  تغییر در حرکت و راه رفتن
•  ضعف عضلانی یا از دست دادن هماهنگی ماهیچه ها

با این وجود، این دو بیماری بسیار متفاوت هستند.  عمده ترین تفاوت ها عبارتند از:

علت: بیماری ام اس یک اختلال خود ایمنی است. پارکینسون نتیجه کاهش سطح دوپامین در مغز است.

سن: بیماری ام اس عمدتا بر افراد جوان تاثیر می گذارد ، به طور متوسط ​​سن تشخیص بین 20 تا 50 سالگی است.  بیماری پارکینسون در افراد بالای 60 سال شایع تر است.

علائم: افراد مبتلا به ام اس شرایطی مانند سردرد ، کم شنوایی ، درد و دوبینی را تجربه می کنند.  پارکینسون در نهایت باعث سفتی و مشکل راه رفتن ، ناتوانی در نگه داشتن بدن ، از دست دادن کنترل ماهیچه ها ، توهم و زوال عقل می شود.

اگر علائم غیر معمول  دارید ، ممکن است پزشک هنگام تشخیص هر دوی این شرایط را در نظر بگیرد. آزمایشات تصویربرداری و آزمایش خون برای تمایز بین این دو بیماری استفاده می شود.

پیشگیری از پارکینسون

پزشکان و محققان نمی دانند علت پارکینسون چیست.  آنها همچنین مطمئن نیستند که چرا این بیماری در هر فرد متفاوت پیش می رود.  به همین دلیل نحوه پیشگیری از این بیماری نامشخص است.

هر سال ، محققان علت پارکینسون را بررسی می کنند و اینکه برای جلوگیری از آن چه می توان کرد.  تحقیقات اخیر بیان کرده اند که وامل سبک زندگی – مانند ورزش و رژیم غذایی غنی از آنتی اکسیدان – می توانند یک اثر محافظتی داشته باشند.

اگر سابقه خانوادگی پارکینسون دارید ، می توانید آزمایش ژنتیک را در نظر بگیرید.  ژنهای خاصی با بیماری پارکینسون ارتباط دارند.  اما مهم است بدانید که داشتن این جهش های ژنی به این معنی نیست که شما قطعاً به این بیماری مبتلا خواهید شد.

 با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای آزمایش ژنتیک صحبت کنید.

چشم انداز

کارشناسان هنوز مطمئن نیستند که علت پارکینسون چیست.  این بیماری مادام العمر است که با تغییر شیوه زندگی و درمان های پزشکی قابل کنترل است.  اگر علائم پارکینسون را تجربه می کنید یا اگر مبتلا به این بیماری تشخیص داده شده اید و به دنبال راه های جدیدی برای مدیریت این بیماری هستید ، با پزشک خود مشورت کنید.