آنتی بادی های ضد دربرین (Anti-Drebrin auto-antibodies) ممکن است مسئول انسفالیت لیمبیک باشند.
اشکال خاصی از صرع با التهاب مناطق مهم مغزی همراه است. محققان دانشگاه بن اکنون مکانیزمی را شناسایی کرده اند که این پیوند را توضیح می دهد. نتایج آنها همچنین ممکن است راه را برای گزینه های درمانی جدید در میان مدت هموار کند. اکنون آنها در مجله علمی مشهور “Annals of Neurology” منتشر شده اند.
صرع می تواند ارثی باشد. در موارد دیگر ، بیماران فقط در مراحل بعدی زندگی به این بیماری مبتلا می شوند: در نتیجه آسیب مغزی ، پس از سکته مغزی یا تحریک شده توسط تومور. التهاب مننژ یا خود مغز نیز می تواند منجر به صرع شود.
واکنشهای التهابی موثر بر هیپوکامپ ، ساختار مغزی که نقش مهمی در فرآیندهای حافظه و رشد احساسات دارد ، به ویژه خطرناک است. پزشکان این شرایط را آنسفالیت لیمبیک می نامند. پروفسور دکتر آلبرت بکر ، رئیس بخش تحقیقات صرع ترجمه در بیمارستان دانشگاه بن ، توضیح می دهد: “با این حال ، در بسیاری از موارد هنوز مشخص نیست که چه عواملی باعث چنین التهابی می شود.”
محققان اکنون یک آنتی بادی را شناسایی کرده اند که گمان می رود مسئول برخی از بیماران در ورم مغزی باشد. برخلاف آنتی بادی های عادی ، این دارو علیه مولکول هایی که از خارج به ارگانیسم وارد شده اند نیست ، بلکه علیه ساختارهای بدن است – از این رو پیشوند “خودکار” ، که می تواند به عنوان “خود” ترجمه شود. محققان آن را در مایع نخاعی بیماران صرع که از التهاب حاد هیپوکامپ رنج می برند ، کشف کردند. آنتی بادی علیه پروتئین دربرین ایجاد می شود. دربرین اطمینان حاصل می کند که نقاط تماس بین سلول های عصبی به درستی کار می کنند. در این سیناپس ها ، سلول های عصبی بهم پیوسته و اطلاعات خود را منتقل می کنند.
هنگامی که آنتی آنتی بادی با یک مولکول دربرین مواجه می شود ، آن را از کار میندازد و در نتیجه انتقال اطلاعات بین سلول های عصبی را مختل می کند. همزمان ، سیستم ایمنی بدن را هشدار می دهد ، سپس فعال می شود و به حالت التهابی می رود ، در حالی که به طور همزمان حتی آنتی بادی های بیشتری تولید می کند. دکتر جولیکا پیتش ، رئیس گروه تحقیقاتی ارشد در بخش پروفسور بکر ، می گوید: “با این حال ، دربرین در داخل سیناپس ها واقع شده است ، در حالی که آنتی بادی در مایع بافت قرار دارد.” “بنابراین این دو معمولاً نباید هرگز با یکدیگر تماس بگیرند.” به نظر می رسد که آنتی بادی برای ورود به سلول از درب عقب استفاده می کند. این در واقع برای مولکولهای کاملاً متفاوتی در نظر گرفته شده است: اصطلاحاً انتقال دهنده های عصبی.
پردازش اطلاعات در مغز الکتریکی است. خود سیناپس ها از طریق پیام رسان های شیمیایی ، انتقال دهنده های عصبی فوق الذکر ارتباط برقرار می کنند: در پاسخ به یک پالس الکتریکی ، سیناپس فرستنده ،فرستنده هایی را ساطع می کند که سپس به گیرنده های خاصی از سیناپس گیرنده متصل می شوند ، جایی که آنها به نوبه خود پالس های الکتریکی نیز تولید می کنند.
لکه های روشن ، سیناپس هایی است که از طریق آنها با سلول های عصبی دیگر ارتباط برقرار می کند. آنتی بادی های ضد دربرین به رنگ زرد رنگ آمیزی شده اند. اعتبار این تصویر به AG Becker / Uni Bonn اختصاص دارد.
وزیکول های سیناپسی – بسته بندی انتقال دهنده های عصبی – دوباره جذب شده و بازیافت می شوند. همکار بکر ، پروفسور دکتر سوزان شوخ مک گاورن ، توضیح می دهد: “به نظر می رسد که آنتی آنتی بادی مانند یک اسب تروا از این مسیر برای مخفی کاری به داخل سلول استفاده می کند.”
در آزمایش های کشت سلولی ، محققان توانستند اتفاقات بعدی را نشان دهند: اندکی پس از افزودن آنتی بادی ، سلول های عصبی در ظرف پتری شروع به شلیک سریع تکانه های الکتریکی مسلسل مانند می کنند. پروفسور بکر تأکید می کند: “ما می دانیم که به اصطلاح این شکل از تحریک الکتریکی مسری است.” “با وجود سلولهای عصبی ، که بهم پیوسته و شبکه ای را تشکیل می دهند ، همه سلولهای عصبی درگیر ناگهان شروع به شلیک وحشیانه می کنند.” این ممکن است منجر به تشنج صرعی شود.
همچنین نتایج امیدوار کننده رویکردهای درمانی جدید است. به عنوان مثال ، مواد فعال مانند کورتیزون می توانند سیستم ایمنی بدن را سرکوب کرده و در نتیجه احتمالاً از تولید گسترده آنتی بادی جلوگیری کنند. همچنین ممکن است به طور خاص با داروهای خاص ، رهگیری و ناتوانی در آنها ایجاد شود. پروفسور دکتر راینر سورجس ، مدیر گروه صرع در بیمارستان دانشگاه بن ، تأکید می کند اما هنوز یک راه طولانی برای دستیابی به درمان وجود دارد. علاوه بر این ، در درجه اول به نفع بیماران مبتلا به این شکل خاص بیماری است. با این حال ، سود برای آنها احتمالاً زیاد خواهد بود: برخلاف صرع مادرزادی ، مبتلایان به التهاب احتمالاً در آینده با درمان مناسب بهبود می یابند.
آنتی بادی های دربرین در بیماران تشنج و مشکوک به انسفالیت
وقوع پروتئین دربرین داربست ستون فقرات دندریتیک را به عنوان هدف اتوآنتی بادی مرتبط با پاتوفیزیولوژیک در بیماران مبتلا به تشنج مکرر و مشکوک به انسفالیت به عنوان علائم اصلی ارزیابی کنید.
مواد و روش ها
سرم چهار بیمار مبتلا به صرع بزرگسالان و مشکوک به انسفالیت با علت عدم حل و نتایج معادل در غربالگری اتوآنتی بادی تحت شناسایی اپی توپ قرار گرفتند. ما مجموعه وسیعی از رویکردهای مختلف از ایمونوبلاتینگ ، رسوب ایمنی و طیف سنجی جرمی ، تجزیه و تحلیل الگوی اتصال زیر سلول در فرهنگ های عصبی اولیه ، آزمایش ایمونوهیستوشیمی در مغز موشهای نوع وحشی و ناک اوت دربرین تا تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی در مورد اختلال در شکل گیری سیناپس ، مورفولوژی و تحریک پذیری عصبی نابجا را ترکیب کردیم.
نتایج
در سرم یک بیمار مبتلا به صرع بزرگسالان و مشکوک به انسفالیت ، یک سیگنال قوی در k 70 کیلو دالتون با استفاده از لکه های ایمنی تشخیص داده شد ، که برای آن طیف سنجی جرمی ، دربرین را به عنوان آنتی ژن قلمداد کرد. سه بیمار دیگر که سرم آنها نیز در برابر وسترن بلات در حدود 70 کیلو دالتون واکنش قوی نشان دادند نیز ضد ‐ دربرین مثبت بودند. تشنج ، اختلال حافظه و افزایش محتوای پروتئین در مایع مغزی نخاعی در بیماران مثبت op ضد دربرین رخ داده است. تغییرات در MRI مغزی شامل افزایش سیگنال آمیگدالو ‐ هیپوکامپ T2 and و بیماری اسکلروز هیپوکامپ است. بیوپسی تشخیصی آنسفالیت لنفوسیتیک را در یک بیمار مثبت ضد ضد دربرین نشان داد. قرار گرفتن در معرض نورون های هیپوکامپ اولیه در برابر آنتی بادی های ضد دربرین منجر به ترکیب سیناپس نابجای و توزیع دربرین و همچنین افزایش سرعت سنبله و ظهور ترشحات ناشی از انعطاف پذیری شبکه می شود.
تفسیر
آنتی بادی های ضد دربرین یک سندرم مزمن تشنج های مکرر ، اختلالات عصبی-روانی و همچنین التهاب ساختارهای لیمبیک و گاه گاهی قشر را تعریف می کنند. در این اختلال باید به درمان های سرکوب کننده سیستم ایمنی توجه شود.
